လြတ္ထြက္သြားမွပဲရလိုက္တယ္။

လြြြတ္ထြက္သြားမွပဲရလိုက္တယ္။

အဲဒီအၾကည္႕တစ္ခ်က္ကေနစေတြ႕တာပါပဲ ...။

ေသျပီဆရာလို႕ အခါ တစ္ေထာင္႔ေလးရာကိုးဆယ္႔ကိုး ...

ငါ႔ႏွလံုးသားလည္းမရိုးေတာ႔ဘူး။

သမုဒယပစၥယာဆိုရင္ေတာင္ မင္းကို ငါခ်စ္မွာပါပဲ။

သံသရာ ဆက္လည္ေစတဲ႔အၾကည္႕ေတြမရုတ္သိမ္းလိုက္ပါနဲ႕ ....

လက္က်န္၀ိုင္ေတြခါးေစတဲ႔အၾကည္႕ ...ဒါထက္စကားမစပ္ ... မင္းခ်ီထားတာ မင္းရဲ႕သမီးေလးမဟုတ္လား။

ပုဒ္မႏွစ္ေခ်ာင္းခ်ထားတဲ႔သက္ျပင္းကို မင္းမမႈတ္ထုတ္လုိက္ဘူးမဟုတ္လား .... ။

အို ... မာတုဂါမ .... သင္႔စိတ္ကို သက္သာေအာင္ထားေလာ႔။

ဒါနဲ႕ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတယ္။

ပန္းပြင္႔ေတြနဲ႕ ပိုက္ကြန္ရက္ျပီး သစ္သီးကို ဖမ္းဆီးၾကမလို႕တဲ႔ ....

အင္းဆက္ေတြမပါတဲ႕ေလာကမွာ ေနထိုင္သီတင္းသံုးမယ္႔ တစ္ခ်ိန္ကလိပ္ျပာေတြ  ...

ငါ႔နားကို ငါမယံုဘူး ...။

အင္းေလ ... ငါ႔မ်က္စိကို ငါမယံုသလိုပါပဲ ...။

လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ကို

လူေၾကာင္၀တ္ေနရတာ ခက္တယ္။

သကၤန္းအေရျခံဳရတာလည္း အိုက္စပ္အပ္ ....။

ဒီလိုနဲ႕ ေတာတန္းေလးမွာ မ်ိဳးမည္မသိ အရည၀ါသီ ဆန္ခဲ႔တယ္။

စမ္းေခ်ာင္းက ေကြ႕ပတ္ေခၚငင္လာတဲ႔

သန္႕စင္မႈထဲမွာ ..

ငါ႔စိတ္ကို ငါ ျပန္ရွာတယ္။

တိမ္ေတြသယ္လာတဲ႔

အျပာေရာင္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ ေရခဲေလေတြၾကားမွာ ..

ငါ႔စိတ္ကို ငါျပန္ရွာတယ္။

ေၾကြဆဲအခိုက္ သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ရဲ႕ သံေ၀ဂ ပိုဒ္စံု ရတု တစ္ပုဒ္မွာ ..

ငါ႔စိတ္ကို ငါျပန္ရွာတယ္ ....။

ေန႕ေတြညေတြကို သတိမျပဳတဲ႔အတြက္ ...

ငါဟာ အခ်ိန္ကာလနဲ႕ ရန္မျဖစ္ဘူး ....

သဘာ၀တရားနံရံထဲ အျမစ္စြဲဖို႕ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ႏြယ္ပင္လို ....

ငါစိတ္ေတြ မာေက်ာက်စ္လ်စ္ အသင္႔ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။

ဒါအကုန္ပဲလား ...ေန႕တုိင္းငါေမးေနတဲ႔စကား ... ဘုရားအဆူဆူၾကားသင္႔တယ္။

ဒါပဲလား ... ဘ၀ဆုိတာ ဒီေလာက္ေလးပဲလား။

ဒီေလာက္ေလးပဲလား .... ဒီေလာက္ေလးပဲလား .....။

ေနာက္ဆံုး သိလိုက္ရတာက ဘာမွလည္းမဟုတ္ပါလား ဆိုတာေလးတစ္ခုပါပဲ ....။

လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ကို ငါျပန္ေရာက္ျပီ။

အားလံုးဟာ အသစ္ပဲ ...။

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံဟာအသစ္ ...

တုိက္ခတ္ေနတဲ႔ ေလျပည္ဟာ အသစ္ ....

ကုန္ကုန္ေျပာရင္ ... မင္း ခ်လိုက္တဲ႔ သက္ျပင္းတစ္ခုဟာလည္း အသစ္ပဲ .....။

အို ... မာတုဂါမ .... သင္႔စိတ္ကို သက္သာေအာင္ထားေလာ႔။       ။

Zephyr 
29th December 2009

Notes:

ဒီကဗ်ာေလးက ေအးရိပ္ထဲေရာက္ေနတဲ႔အခါ ေႏြလည္ေန႕ေလးတစ္ခုကို ျပန္ေတြးမိသလို ခံစားျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ကေရးထားးတာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေအးခ်မ္းျပီး တိတ္ဆိတ္တဲ႔ဘက္ကို တုိး၀င္သြားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ဆူညံစီေ၀တဲ႕ ေလာကေလးထဲကို ေျခစံုပစ္၀င္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွမမွားပါဘူး ....  ကိုယ္႔ရဲ႕ philosophy of life အတိုင္းဆက္လက္ေနထုိင္သြားၾကတယ္။ ပထမတစ္ေခါက္ ေတြ႕လုိက္တဲ႔အခါမွာ တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္အတြက္ သက္ျပင္းခ်တယ္။ ေနာက္အခ်ိန္ေတြၾကာသြားတဲ႔အခါမွာ ... တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္အတြက္ ေမတၱာပို႕ျပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေလးေလးစားစား ခင္ခင္မင္မင္ ... ရိွေနၾကတယ္။ ... ဘ၀ဟာ သိပ္တိုေတာင္းလြန္းတဲ႔အတြက္ မေတာ္တဆေတြအားလံုးအတြက္ ... တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ခြင္႔လႊတ္လုိက္ၾကတယ္။ .... တစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္က ဆူးေတြဖယ္ေပးခဲ႔ျပီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္မွာ တစ္ေယာက္က အေအးဓာတ္ျဖည္႕ေပးခဲ႔ၾကတယ္။ ....ျမင္႔ျမတ္ေသာ ခင္မင္မႈမ်ားစြာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါတယ္။

......................................................................................................

Comment of Mom,

အို ဒကာေလး စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားေလာ့

mnhy