ငါတုိ႕ေခတ္

ငါတုိ႕ေခတ္
========
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရင္း
လူသတ္တယ္။
ေခတ္ၾကီးက
ေပ်ာ္မယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာၾကီး၊
သူ႕အေမကေျပာတယ္။
ကေလးက လူရမ္းကားမဟုတ္ဘူးတဲ႔။
ေအးဆို။

Zephyr

လမ္းခုုလတ္

လမ္းခုုလတ္

ေတာ္လွန္ေရးမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ကအသက္စေတးတယ္။
ခင္ဗ်ားက လက္တစ္ေခ်ာင္း ပ်က္သြားတယ္။
ကဗ်ာေရးလိုု႕ လက္ကိုု တူနဲ႕ေခါက္တယ္။
တစ္ပါဒတစ္ခ်က္ႏႈန္းလည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။
ဒါေပမယ္႔ သမုုိင္းက ခင္ဗ်ားကိုု သိတယ္။
ခ်န္မထားဘူး။

ခင္ဗ်ားက ကဗ်ာကိုုေရးတယ္။
ကဗ်ာက သမုုိင္းကိုုေရးတယ္။
သမုုိင္းက ေသသြားတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုု မေမ႔ဘူး။
ႏုိင္ငံေရးသမား အစုုတ္အျပတ္ေတြနဲ႕
အာဏာရွင္စံနစ္သာ က်ဆံုုးမယ္။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျခေသၤ႕ႏွလံုုးသားဟာ
အလံမလဲဘူး။

ေက်ာင္းသားဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္
မတရားမႈကိုုေတာ္လွန္တယ္။
သမုုိင္းတာဝန္ကိုုခြဲယူတယ္။
ေက်ာင္းသားဟာ မေၾကာက္ဘူး။
မုုိးေပၚေထာင္မပစ္တဲ႔က်ည္ဆံဆီ
ေျပးဝင္သြားတယ္။

ေထာင္ေစာင္႔ေတြ ရိုုက္မယ္႔တုုတ္ဆီ
ေျပးဝင္သြားတယ္။
အႏုုပညာသစ္ဆီေျပးဝင္တယ္။
တစ္ေယာက္ခ်င္းပစ္ခ်ေနတဲ႔
ေဒါင္းအလံကိုုင္လက္ေတြဆီ ေျပးဝင္တယ္။
ေခြးေသဝက္ေသေပါ႔။
ေျပးေျပးဝင္တယ္။

ခင္ဗ်ားဟာ
တစ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းသားေတြလိုု
ခ်စ္တဲ႔ေက်ာင္းကိုုစြန္႕ခြာျပီး
ရက္စက္တဲ႔ေက်ာင္းမွာ
စာဆက္သင္ၾကတယ္။

မေကာင္းတဲ႔ေခတ္ၾကီးမွာ
ခင္ဗ်ားတိုု႕က စံပယ္ပင္စိုုက္တယ္။
က်ေနာ္တုုိ႕က ရနံ႕ကိုုရွဴရိွဳက္တယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ အားနာၾကတယ္။
အႏုုပညာကိုု၊
ခင္ဗ်ားတိုု႕ကိုု၊
ေဒါင္းအလံကိုု
အားနာၾကတယ္။          ။

Zephyr

(ဘဂ်ီး တာရာမင္းေဝ ... ေကာင္းရာသုုဂတိလားေရာက္ပါေစ)