မေအာင္ျမင္ေသာညေနမ်ား။
ညည္းစီစီ၊ရီေ၀ေ၀……………….ဒဏ္ရာမဟုတ္တဲ႔ လြမ္းဆြတ္မႈေပါက္စေလးပါ။
ေခြးေပါက္ကေလး စမ္းေဟာင္ၾကည္႕ေနသလို ခ်စ္စရာအၾကည္႕ေလး။ အႏူးညံ႕ဆံုးခြဲစိတ္ဓားပါးေလးရွမိသြားတဲ႔ေန႕ …………ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေငးေနရံုပါ ……..။
သူ႕ပါးျပင္ေဘးက လ်ပ္တိုက္ေျပးလႊားတဲ႔ေလညင္းေလးမျဖစ္ခ်င္ဘူး … သူ႕အရိပ္ေလး ေက်ာေပၚကျဖတ္သြားတာကိုပဲခ်စ္တယ္။ အေအးဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ေနျဖစ္တဲ႔ညေနေပါင္းမ်ားစြာ …. ျဖတ္သန္းသြားတဲ႔အရိပ္ေလးေပါင္းမ်ားစြာ။ … အရိပ္ေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ သီထားခဲ႔ပါတယ္။ စိတ္နဲ႕က်စ္တဲ႔ၾကိဳး … တစ္သီးပုဂၢလ ပန္းပြင္႔ေလး ………………..၊ေရႊအိုေရာင္ျမဴေတြလွတဲ႕ လြမ္းဖြယ္႔ညေနမ်ား ကြ်န္ေတာ္႔ဘ၀ကို လက္နက္ခ်ထားပါတယ္။………………..။
သူ႕ရဲ႕ၾကိမ္ျခင္းေလးထဲက လက္သုတ္ပု၀ါေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕ရက္သတၱပတ္ေတြျဖစ္တယ္။ ခ်စ္ေနျခင္းကိုဓာတ္ခြဲၾကည္႕ရင္ေတာ႔ ရူးသြပ္မႈေတြပဲပါမွာေပါ႔ ……….၊ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ …. လြတ္လပ္စြာ အျပစ္ကင္းတဲ႔ ရူးသြပ္ျခင္းေတြကို ဆာေလာင္ေနတဲ႔စိတ္နဲ႕ အျဖဴေရာင္အၾကည္႕ေတြေတာင္မပါဘဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔အရိပ္ေလးတစ္ခုစာရွင္သန္ေနတဲ႔ ဘ၀ေလးတစ္ခုဟာ သူ႕အဓိပၸာယ္နဲ႕သူရိွတယ္။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္အျဖစ္ အရိပ္တစ္ခုရိွပါတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈကို ဂီတလုိ႕သတ္မွတ္ရင္ သူ႕ကိုဆုိျပခဲ႔တဲ႔တိတ္ဆိတ္မႈဟာ အခ်ိဳဆံုးေတးသြားျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။
တဒဂၤေလးပါပဲ။ သူျဖတ္သန္းသြားတုိင္း လန္းဆန္းသြားတဲ႔ ကုမုျဒာေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ အျပိဳင္းအရိုင္းဖူးပြင္႔လာၾကတယ္။ သူ မစိုက္ပ်ိဳးထားဘဲ ေအာင္ျမင္ေနတဲ႔ဥယ်ာဥ္တစ္ခု။ ညေနခင္းတစ္ခုစာၾကီးျမတ္ခဲ႔တဲ႔ ေန႕စြဲမ်ား၊ ဘယ္သူျခစ္သြားမွန္းမသိတဲ႔ အေအးစားပြဲခံုေပၚက အသည္းပံုနဲ႕ျမားတစ္စင္း၊ ျမားဆုိတာ အသည္းကိုပစ္ဖုိ႕လုိအပ္လုိ႕လား။ သူ႕အလင္းနဲ႕လွေနတဲ႔ၾကယ္ကေလးကိုခ်စ္သလို၊ ပန္းဖူးေလးကို ဥယ်ာဥ္မႈးကခ်စ္သလို၊ ပိုင္ဆိုင္လုိျခင္းရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ အရိပ္ေလးတစ္ခုစာေလာဘနဲ႕ တိတ္တဆိတ္ထုိင္ေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္ဘ၀မွာ ဘာမွ သိပ္အမ်ားၾကီးမလိုအပ္ခဲ႔ပါဘူး။
ပန္းပြင္႔ေတြရဲ႕ကမာၻမွာ ေနေရာင္ျခည္ဟာ အေႏွာက္အသြားလြတ္စြာျဖာက်ေနသလိုေပါ႔။ အရိပ္ေလးရဲ႕ မသိျခင္း နယ္စပ္မ်ဥ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ေနထုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕သဲနာရီေလးမွာ သဲေတြကုန္စျပဳလာျပီ။ အရိပ္ေလးက ကြ်န္ေတာ္႔ကို မေလးပင္ေစပဲျဖတ္သန္းသြားသလို၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မျမင္ရတဲ႔အရိပ္ေလးျဖတ္သန္းသြားတဲ႔အခုိက္အတန္႕ေလးကို တမ္းမက္ျမတ္ႏိုးစြာ၊ရိုက်ိဳးညင္သာခ်စ္ေနမိတယ္။
အခ်စ္မွာ မ်က္ႏွာစာမ်ားစြာရိွတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ကမေသြးထားတဲ႕ေမွာင္ဖ်ဖ်မ်က္ႏွာျပင္ဘက္ျခမ္းက အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႕ခ်စ္တယ္။ အလင္းမျပန္ဘူး။ တိတ္ဆိတ္တယ္။ ခ်စ္ေနျခင္းအားျဖင္႔ သူ႕ကို အထိတ္တလန္႕ျဖစ္ေစမွာမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင္႔ တစ္ခုခုျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဆႏၵမရိွဘူး။ ေဆာင္းရာသီမွာ သူ၀တ္ထားတဲ႔ငု၀ါေရာင္ ဆြယ္တာေလးကို ခ်စ္တာထက္မပိုတဲ႔အခ်စ္၊ သူ႕ေျခသန္းက ပလက္တီနမ္ေျခစြပ္ေလးကိုခ်စ္တဲ႔အခ်စ္ထက္ၾကီးျမတ္တဲ႔အခ်စ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ေလးေနထုိင္ဖုိ႕လံုေလာက္ေအာင္ျပည္႕စံုတဲ႔အရိပ္ေလးတစ္ခုစာကမာၻျဖစ္ပါတယ္။
ေကာင္းဘြိဳင္ေတြဟာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘြတ္ဖိနပ္ကို တံေထြးနဲ႕ေထြးလုိက္ရံုနဲ႕စိန္ေခၚပြဲေတြျဖစ္လာခဲ႔တယ္လုိ႕ဖတ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ကံတရားရဲ႕တံေထြးစက္ေတြေပက်ံေနတဲ႔ ဘြတ္ဖိနပ္ေလးတစ္ခုကို ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ႕မိၾကမလားမသိဘူး။ သဲနာရီမွာသဲေတြကုန္သြားတယ္ဆိုတာ သဲေတြက တျခားတစ္ဖက္ျခမ္းကိုေရာက္သြားတာကိုဆုိလုိတာမဟုတ္လား။ သဲနာရီကို ျပန္လွည္႕ခြင္႔မရခဲ႔တဲ႔ဘြတ္ဖိနပ္ေတြဟာ ဘယ္လုိခရီးကိုဘယ္လုိထြက္ခြာသြားၾကသလဲ ……………။ ေက်ာပိုးထားတဲ႔အရိပ္ေလးကို ရင္ဘတ္ထဲေျပာင္းလြယ္ျပီး ထြက္လာခဲ႔တဲ႔ခရီး၊ ေႏြရာသီေတြတပ္ဆင္ထားတဲ႔လမ္းမ၊ကႏၱာရေတြ သံခြာတပ္ထားတဲ႔ကုလားအုတ္မ်ား၊ အုိေအဆစ္ကင္းမဲ႔ဇုန္၊ သီးျခားဆန္ေသာ ၾကမ္းရွရွေလ ………………..။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ ဂီတတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သလို၊ဆူညံျခင္းဟာ ငရဲဘံုျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။
သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာဘာမ်ားလဲ။
ရင္ဘတ္ထဲလြယ္ထားတဲ႔အရိပ္ေလးတစ္ခုပဲမဟုတ္လား …………..ညေနခင္းတို႕ရယ္။ ။
No comments:
Post a Comment