ကမာၻမွာ ေ-ာက္ရူးမရိွလို႕မျဖစ္ဘူး။

ကမာၻမွာ ေ-ာက္ရူးမရိွလို႕မျဖစ္ဘူး။

မနက္ႏိုးလာရင္ စာဖတ္ရမွ မ်က္စိက အာသာေျပတယ္။
မေန႕ညက ကိုယ္ဘာဖတ္ခဲ႔လည္းျပန္စဥ္းစားေတာ႔ ဖီလိုဆိုဖီနည္းနည္းလုိ႕ ဦးေႏွာက္ကအေၾကာင္းျပန္တယ္။
ကိုယ္ ဒါကို ကဗ်ာလုပ္ခ်င္တယ္ကြာ ...
ဘယ္သူမွမကန္႕ကြက္ဘူး။
ကဗ်ာကို ကဗ်ာလိုေရးကြာလို႕ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္လည္း မဆံုးမတတ္ဘူး။
ခက္ျပီ . အဲဒါဟာ ျပႆနာရဲ႕ စလယ္ဆံုးပဲ။
သား၊သမီးဆိုတာ မလိမ္မာဘူး။
လိမ္မာရင္ ေျခာက္ရင္လည္းေျခာက္၊ မေျခာက္ရင္ ေဂါက္တာပဲလို႕ လူငယ္ေတြခံေျပာေနသလို၊
ကိုယ္႔ဦးေႏွာက္က ကိုယ္႔ကို ခံေျပာေလ႔မရိွဘူး။
ဒါနဲ႕ စေရးလုိက္တယ္။ ....

အသက္ကိုျဖည္းညင္းစြာရွဴထုတ္ပါ။
ေနာက္တစ္ခါရွဴထုတ္ပါ။
ေနာက္တစ္ခါထပ္ရွဴထုတ္ပါ။
ေနာက္တစ္ခါေလာက္ ထပ္ရွဴထုတ္ပါ ................။
မြန္းၾကပ္မႈ ....
အသံဘယ္ေလာက္ရလဲ ........
မြန္းၾကပ္မႈ ... စိတ္လိုလက္ရရထားျပီးသား ဒဏ္ရာ။

အသံုးမက်ဘူးေျပာရေအာင္လည္း သူက ပေလတိုျဖစ္ေနတယ္။
အသံုးက်တယ္ေျပာရေအာင္လည္း သူက ကဗ်ာဆက္မေရးေတာ႔ဘူး။
ေဆာ႔ခေရတၱိ(၃၆၉-၃၉၉ ဘီစီ)ဟာ ဒီမိုကေရစီအဆိပ္ခြက္ကိုေသာက္တယ္။
ပေလတိုက သူ႕ဆရာကို သတ္တာ ဒီမိုကေရစီလို႕ထင္တယ္။
ပေလတိုဟာ ေဆာ႔ခရတၱိကိုခ်စ္လုိ႕ ကဗ်ာနဲ႕ဂီတကိုစြန္႕တယ္။
ေဆာ႔ က ဆိုဖီ႔ကိုမုန္းတယ္။
ပေလတိုက(၄၂၈-၃၄၇ ဘီစီ) မွာ စဥ္းစားသလုိၾကီးေနသြားတယ္။
အသက္ ၂၆ ႏွစ္မွာ ေဆာ႔ နဲ႕ေတြ႕တယ္။
ပေထြးနဲ႕ေနရတယ္။ သူ႕အသက္ ၂၈ မွာ ေဆာ႔ ေသတယ္။
ကဗ်ာျပန္မေရးဘဲ ... ေလွ်ာက္ေတြးေနေတာ႔တယ္။
ပေလတုိက ေ-ာက္ရူးေတြနဲ႕ေတာ႔ ဒီမိုကေရစီဟာ အလကားဆိုတာ အေစာဆံုးသိျမင္သြားသူလည္းျဖစ္တယ္။
ပိုက္သာဂိုရပ္စ္ေက်ာင္းမွာ ၾတိဂံတစ္ခုသြားေတာင္းခဲ႔တယ္။
ပါမီႏိုင္းဒီးစ္ဆီမွာ သစၥာ ကျမဲတယ္လုိ႕ ၾကားခဲ႔ျပီး၊
ေဟရာကလုိက္တပ္စ္ရဲ႕ ဘာမွမျမဲဘူးကြလို႕ ဘုေတာခံခဲ႔ရတယ္။
သူရတာေလးနဲ႕ လွေအာင္၀တ္တယ္။
ရိွတာေလးနဲ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြးလုိက္တယ္။
ေျခာက္ျခားသြားတယ္။
တုန္လႈပ္သြားတယ္။
ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းကအစ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ထုတ္ျပီး
ဘ၀ကို စာေမးပြဲဲျပန္စစ္ပစ္လုိက္တာ ......မုိက္တယ္။
သားနားတယ္။ ... ေဂၚတယ္၊ လန္းတယ္။ ဆိုတာေတြထက္လည္းပိုတယ္။
ကံမ်ားေကာင္းခ်င္ေတာ႔
အရစ္တိုတယ္လို တပည္႕ကိုရတယ္။
အရစ္တိုတယ္(၃၈၄-၃၂၂ ဘီစီ) ... ဆရာ႔ဆရာၾကီးရဲ႕ တပည္႕တပည္႕ၾကီးပီပီ
ေျပာင္ေျမာက္တယ္။
တံခြန္ေဆာက္တယ္။
မ႑ပ္တုိင္မတက္ဘူး။
ပေလတို၀ါဒကို မြမ္းမံတယ္။
သန္႕စင္တယ္။
ပတ္တီးရိုက္တယ္။
အလက္ဇန္းဒါးဆိုတဲ႔ ငနဲေလးကို က်ဴရွင္ဆရာလုပ္တယ္။
Deductive ေတြစျပီး အစထုတ္လာတယ္။ ....
သူ႕ပခံုးနဲ႕ သူ႕ေခတ္ကိုထမ္းတယ္။
သူ႕လမ္းမွာ ေမးခြန္းေတြပစ္ခ်ထားခဲ႔တယ္။ ............
ဆရာကိုအာခံတာေတာ႔မဟုတ္ဘူးထင္တာပဲ၊
ကဗ်ာလကၤာေတြလည္းလုပ္ခ်လုိက္ေသးတယ္။

ရီနီကာေဒးကား(၁၅၉၆-၁၆၅၀) က
သူေတြးလုိ႕ သူရိွေနျပန္တယ္။
ေနာက္ပို္င္းမွာ ဆာ႔ထ္လို အျငင္းသမားေတြ ျငင္းရေအာင္ အစာၾကီးကတည္းက
နိသွ်ည္းက်မ္း (Discourse on method) မွာ ေယာဂီနီက သပြတ္အူလွလွေလးဖန္တီးတယ္။
ေဟာေျပာခ်က္က်မ္း( Discourse) ကို ၁၆၃၇မွာ
ဘာ၀နာက်မ္း(Meditation)ကို ၁၆၄၁ မွာထုတ္တယ္။
ဘေလာ႔ခ္မရိွလို႕ ဘယ္သူမွ ကြန္မန္႕မေပးရတာနဲ႕ သူ႕ခမ်ာနားေအးရတယ္။

စပင္ႏုိဇာ(၁၆၃၂-၁၆၇၇)  ...
သူကလည္းမေခဘူး။
ဂ်ဴး၀ါဒကိုမယံုလို႕ .. တစ္ႏွစ္တစ္ေထာင္ေပးမယ္၊
မယံုလည္း မေျပာနဲ႕ကြာဆိုတာေတာင္ မရဘူး ...ဟင္႔အင္း ဟင္႔အင္း လုပ္လုိ႕ ...
ေသေၾကာင္းၾကံခံလုိက္ရေသး။ Ethics, Tractatus- Politicus, Tractatus-Theologico- Politicus က်မ္း ေတြေရးသြားခြင္႔ရတဲ႔အတြက္ ထုတ္ေ၀သူကို အေ၀းကေနခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။
ကူးစရာ ဂူဂယ္မရိွဘူး။ ေရွ႕က်မ္းေတြက တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းမကူးဘူး ...ေက်ာင္းေတာ္(Church)ကို ဘုရင္႔လက္ေအာက္ပို႕ဖုိ႕ၾကံတယ္။ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါက သူ႕ ဘာသူ ေတာ္ေနခဲ႔တယ္။

လိုင္းဗနီး(ဇ္)(၁၆၄၅-၁၇၁၆)
သူကေတာ႔ နာမ္ကို  မိုနာ႔ဒ္ (Monad) လို႕ေခၚတယ္။
ဒါကိုဖ်က္ဆီးလို႕မရဘူးလုိ႕ယံုတယ္။

ဂြ်န္ေလာ႔(က္) (၁၆၃၂-၁၇၀၄)
သူေျပာတာခ်ဳပ္ရင္ အေတြ႕အၾကံဳအရသိေနတာဟာ မွားႏိုင္တယ္။
ဒါပါပဲတဲ႔။ ရွင္းတယ္၊ျပတ္တယ္။ ကူလီကူမာမမ်ားဘူး။
ဂြ်န္ေလာ႔(က္)ကို ဦးထုပ္ေျမွာက္ျပလိုက္တယ္။
လက္မေထာင္ျပတယ္။
သူကေတာ႔ ပခံုးတြန္႕လို႕ ... ဒါပဲတတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔အထာနဲ႕။

ေဂ်ာ႔ခ်္ဘာကေလ(၁၆၈၅-၁၇၅၃)
သူကေတာ႔ ေလာ႔(က္)ကို
ခင္ခင္မင္မင္နဲ႕ေစာ္ကားတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳကမွန္တဲ႔ အသိကုိရမယ္တဲ႔။
အာရံုေတြ၊သတိကပ္မႈေတြလည္း သူက နည္းနည္းေတာ႔ ေျပာတယ္။
အေတြးအေခၚသမားဟာ အေနမယ္၊ စာမေရးဘူး၊ အပ်င္းလည္းထူမယ္ဆိုရင္
အေတာ္အခက္အခဲရိွႏိုင္တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ အိပ္ငိုက္လာေတာ႔
ေက်ာ္ဖတ္တယ္။
ကန္႕၊ေဟဂယ္၊ကားမတ္ အားလံုးေက်ာ္ပစ္လုိက္တယ္။
သူတို႕ဘာလုပ္သြားသလဲ။
ေတြးေတာ႔ေတြးသြားလိမ္႔မယ္။
ဆိုက္ကားသမားဟာ ဆုိက္ကားနင္းရသလို၊
ေျမြဟာ လွ်ာကို တစ္လစ္တစ္လစ္လုပ္ရသလို၊
အေတြးအေခၚပညာရွင္ဆိုသူေတြလည္းေတြးရလိမ္႔မယ္။
ေတြးျပီးရင္ ဘာလုပ္မလဲကြ်န္ေတာ္ေတြးၾကည္႕ေတာ႔၊
ေျပာရလိမ္႔မယ္လုိ႕အေျဖထြက္တယ္။
သူတို႕ေျပာခဲ႔ၾကလိမ္႔မယ္။
ေျပာခဲ႔ရင္ ၾကားတဲ႔သူေတြရိွမယ္။
တစ္ခုခုၾကားရရင္ သံုးစုကြဲမယ္။
ယံုတဲ႔သူသပ္သပ္၊ မယံုတဲ႔သူသပ္သပ္၊ ယံုတာလည္းမဟုတ္၊မယံုတာလည္းမဟုတ္က သပ္သပ္ သံုးစုကြဲမယ္။
အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္မယ္။
ေစ႔စပ္ေဆြးေႏြးမယ္။
တံေထြးနဲ႕ေထြးမယ္။
အဲဒါေတြ တစ္ခုခုလုပ္ခဲ႔ၾကမယ္။

ႏွစ္ဆယ္႔တစ္ရာစုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ယန္ေပါဆာ႔ထ္ကိုရတယ္။
ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒကိုရတယ္။ Being And Nothingness ကိုရတယ္။
လူဟာ လူကုိဖန္ဆင္းတဲ႔အတြက္
ဘုရားသခင္က သူ႕မေခၚေတာ႔ဘူး။ မၾကည္မသာအရိပ္အျမြက္ေတာ႔ျပတယ္။
ဒါေပမယ္႔သူမၾကားဘူး။မျမင္ဘူး။
လူဟာ လူ႕အနာဂတ္ကိုပိုင္တယ္လုိ႕ဆက္ေျပာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ သူဟာ ဘုရားသခင္နဲ႕မတည္႕ေတာ႔ဘူး။

က်န္တာေတြကို ငိုက္တယ္။ ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္လိုလို ေကာ္ဆဲဆိုလိုလို ၾကားတယ္။
ရပ္ျပီးဆဲတာနဲ႕ ကေလာ္တုတ္တာနဲ႕ ေအာ္ဆဲတာ ဘာကြာလဲ။ ျဖစ္လာတယ္။
အိပ္ငိုက္လာတာျဖစ္မယ္။
ေခါင္းကအလုပ္မလုပ္ေတာ႔ဘူး။

အခ်စ္ကလည္း ေစာေစာမအိပ္ရင္ သတ္မယ္လို႕ေျပာတယ္။
ေပါင္ ၉၀ထဲနဲ႕မ်ား
ႏ်ဴကလီးယားပိုင္တဲ႔ ႏိုင္ငံလို ျခိမ္းလားေျခာက္လားလုပ္တယ္။
အဲဒီႏုတ္စ္ကို ကဗ်ာလုိ႕ေျပာခ်င္တယ္ကြာ။

ခင္ဗ်ားဘယ္လုိသေဘာရလဲ။
ခင္ဗ်ားအစစ္ကို ေမးေနတာမဟုတ္ေသးဘူး။
ခင္ဗ်ားလို႕ ကိုယ္စားျပဳေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေမးၾကည္႕ရေသးတယ္။
ဟာကြာ ... မျဖစ္ေသးပါဘူး။
ဒါ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးကြာ ...ဒါဟာတျခားတစ္ခုခုျဖစ္မွာပါ.. ငါထင္ေနတယ္။

ဒါဆိုရင္လည္း ကဗ်ာလို႕ပဲထားလိုက္မယ္ကြာ။
တစ္ေန႕ေန႕ၾကရင္ ကဗ်ာကို ကဗ်ာလုိ႕မထင္တဲ႔သူတစ္ေယာက္က
ကဗ်ာလုိ႕ ငါတုိ႕မထင္တာကို ကဗ်ာပါလုိ႕ သူေျပာေပးမွာပါ။
ေအးကြာေနာ္။
ထားလုိက္ၾကတာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႕သိပ္မယံုၾကည္ရေသးတဲ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုကြ်န္ေတာ္ရလာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္မေရးလုိက္တဲ႔ကဗ်ာေတြထက္၊
ေရးလုိက္တဲ႔ကဗ်ာေတြက ပိုညံ႕တယ္။

အဲဒါေလးကို သက္ေသျပဖုိ႕၊
ကဗ်ာနည္းနည္းေရးျဖစ္ပါတယ္။                ။