ျမန္ျမန္သြားလုိက္ၾကရေအာင္ေလ။
သိပ္အေ၀းၾကီးကုိမသြားခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မနက္မိုးလင္းမွရွင္ျပန္လိုက္ပါလား။
မနက္ျဖန္မွာ ငါတို႕ခြဲရေတာ႔မယ္။ လက္အိတ္မ၀တ္ဘဲ ရွင္ကြ်န္မကိုခ်စ္ႏိုင္မလား။
ဒဏ္ရာေတြဟာ အတိမ္အနက္မတူတာကလြဲရင္ နာတာဟာ နာတာပဲေပါ႔။
က်န္းမာေရးထိခိုက္ေအာင္မခ်စ္ပါနဲ႕ေနာ္ …………။
ရွင္ကြ်န္မကို ေမ႔လုိက္မယ္မဟုတ္လား။ (ေသခ်ာတဲ႔ေလသံ။)
ေမ႔လိုက္ပါေနာ္။ အဲဒါဟာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာပါ။ (သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၊ ရိွဳက္ငိုဟန္ျပဳ)
သံလမ္းေတြဟာမဆံုဘူး။ သက္တံေတြဟာ အစနဲ႕အဆံုး ျပန္မဆက္ႏိုင္ဘူး။
ကြ်န္မရွင္႕ကိုေမ႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး … (၀က္တစ္ေကာင္လုိ တအီအီငိုျပန္)။
အခေၾကးေငြေပးျပီး အသံုးမက်တဲ႔ရုပ္ရွင္တကား၀င္ၾကည္႕ေနမိတာပါကြာ။
မိုးတိတ္ျပီလား။ ရံု၀င္ေၾကးထားခဲ႔။
ဒါနဲ႕ပဲ ႏွလံုးသားကို တစ္၀က္ဆုတ္ခံလုိက္ရျပန္တယ္။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ႔ၾကည္႕လုိက္ပါ။
ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ၾကယ္ေလး လင္းေနတုန္းပဲ .. ရွင္သိရဲ႕လား။ (မ်က္၀န္းတဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေန)
မရိွတာေတြကို ေရတြက္တဲ႔အခါတိုင္း ကြ်န္မဘ၀မွာ ရွင္လုိအပ္ေနတယ္။ (ရွက္ဟန္ျပဳ၊ တစ္ဖက္သို႕လွည္႕)
မၾကာေတာ႔ပါဘူး။
ဇာတ္သိမ္းခန္းက အရင္ဆံုးရိုက္ထားျပီးသားေလ။
အဲဒီေတာ႔ ကြ်န္မရွင္႔ကို လြမ္းေၾကာင္းေျပာျပီးရင္ျပီးျပီ။ (အထူးအဆန္းလိုၾကည္႕ေန)
မိုးမစဲေသးဘူးဆိုတာသိတယ္။
ဒါေပမယ္႔မုိးေရထဲအစိုခံလုိက္တာ ……..
ရံုထဲမွာဆက္ထုိင္ေနရတာထက္ေတာ႔လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားတယ္။
… လႊင္႔ပစ္လုိက္တယ္။
ရွင္႔ကိုကြ်န္မခ်စ္တယ္ဆိုတာေတြညစ္ညမ္းေနတဲ႔ေလထုတဲ ….
အသက္ရွဴမ၀မယ္႔အတူ ……
လႊင္႔ပစ္လုိက္တယ္။
ငါ႔အသက္ဓာတ္ ……..၊
မိုးထဲေရထဲ ေပါ႔ပါးစြာ။ ။
No comments:
Post a Comment